Suraye betekent niet Ashuraye

Inleiding

 

De theorie dat de neo-Aramese term ‘Suraye’ van de Akkadische term ‘Ashuraye’ komt en ze dus synoniemen zijn, is een veelgebruikte theorie om te overtuigen dat de christenen uit het Midden-Oosten, vaak gekend als ‘Suraye’ (Syriac), etnische afstammelingen zijn van de oude Assyriërs.

We omschrijven dit bewust als een ‘theorie’, want dit is in feite nooit bewezen, omdat het simpelweg niet bewezen kan worden.

Het is ook zeer merkwaardig welke middelen er gebruikt worden om deze theorie “aanvaardbaar” te maken. Men gaat zo ver dat de geschiedenis, zoals deze vandaag gekend en aangenomen is, overhoop wordt gehaald om opnieuw geschreven te worden met dergelijke nieuwe theorieën. Vaak gaat dit gepaard met gebrek aan respect voor volksidentiteiten en historische feiten.

 

Herkomst benaming ‘Suraya’ voor de christenen van het Midden-Oosten

 

De herkomst van deze benaming vindt men terug op kerkelijk-geografisch gebied.

‘Suraye’ of ‘Syriërs’ is een term die gebruikt wordt om te verwijzen naar de christenen uit het Midden-Oosten die behoren tot de Syrisch-Liturgische Kerken,  waarbij ‘Syrisch’ op het geografische ‘Syrië’ slaagt. Deze christenen gebruiken deze term zelf ook zeer vaak als verwijzing naar christenen in het algemeen.

Dit wil niet zeggen dat al de ‘Suraye’ afkomstig zijn uit het geografische land ‘Syrië’, want de christenen uit Beth Nahrain (= Mesopotamië) worden ook ‘Suraye’ genoemd, omdat zij ongeacht hun etniciteit ook deel uit maken van het Syrisch liturgisch erfgoed.

In feite horen deze ‘Suraye’ tot de oorspronkelijke moederkerk van Antiochië[1], waaruit de Syrische liturgie is ontstaan.

Antiochië was een patriarchaat en hoofdstad van de Romeinse provincie ‘Syrië’. Al de kerken uit deze Romeinse provincie Syrië, behoorden hieronder. Ook de Kerk van het Oosten, waarvan de hoofdzetel gevestigd was in zuid-Mesopotamië, behoorde gedurende de eerste 5 eeuwen na Christus tot dit patriarchaat.

Omwille dat Antiochië, als patriarchaat, geografisch in het gebied Syrië lag werd deze kerk en haar liturgie Syrisch genoemd en al de christenen die hiertoe behoorden Syriërs (Suraye). De taalbenamingen ‘Suryoyo’ en ‘Sureth’ zijn ook hiervan afgeleid.

Wanneer de christenen de term Suraye gebruiken verwijzen ze hiermee niet naar de inwoners van het land of gebied Syrië, maar eerder naar christenen behorende tot de Syrisch-Liturgische Kerken en vaak ook in algemene zin naar christenen.

Dit gegeven toont reeds aan dat de neo-Aramese benaming ‘Suraye’ vanuit een religieuze achtergrond is gegroeid en dus onmogelijk in verband kan worden gebracht met een etnische benaming.

Vandaag de dag gebruikt men deze term in westerse talen zelden om deze christenen als groep te benoemen, want dit veroorzaakt verwarring met de hedendaagse Syriërs (inwoners van Syrië). Omwille van deze verwarring wordt er voor deze christenen ook de term Syriac gebruikt, zodat men hun kan onderscheiden van de inwoners van het land Syrië. Deze christenen zelf gebruiken in hun moedertaal nog doorgaans de termen Suraye, Suryaye of Suryoyo.

Bovendien is deze theorie tegenstrijdig met de huidige term ‘Atoraye’. ‘Atoraye’ is de neo-Aramese term voor ‘Assyriërs’ en heeft al voor het Christendom een geografische betekenis gehad. Atoraye is afgeleid van Ator en betekende niets meer dan inwoner van Ator. Geografisch is dit altijd overeengekomen met de stad Mosul (Noord-Irak). Waar de Arabieren het Al-Mawsil noemden, noemden de Suraye dit ‘Ator’, omwille dat dit gelegen was nabij het oude Assyrië (dit wist men vanuit de Bijbel). Indien we deze theorie van verbastering mogen geloven dan zou men eerder van ‘Toraye’ moeten spreken dan van ‘Suraye’, wat duidelijk ook niet het geval is.

Geschiedenis geografisch Syrië en Assyrië

 

Indien ‘Suraye’ afgeleid is of sterker nog synoniem is van ‘Ashuraye’, dan zou het geografische ‘Syrië’ gelijk zijn aan het geografische ‘Assyrië’.

Laat dat nu net het absurde zijn van deze theorie, want met deze theorie besluiten we dat het land Syrië in oude tijden nooit heeft bestaan en men hiermee verwees naar ‘Assyrië’, want de “A” zou weggevallen zijn vanaf de 7^e eeuw v.C.

Feit is dat het onmogelijk is om deze theorie aan te nemen, want er is doorheen de geschiedenis tegelijkertijd zowel sprake van Syrië als Assyrië, dat elk aparte wortels heeft qua benaming. Deze valse theorie spreekt niet alleen elke historische atlas tegen, maar ook het beroemde werk De Historiën van Herodotus[2], die gekend staat als de “vader van de geschiedenis”.

De 20^e-eeuwse Assyrisch nationalisten hebben onterecht verwezen naar Herodotus als zou hij geen onderscheid hebben gemaakt tussen de termen ‘Syriërs’ en ‘Assyriërs’. Onderzoek wijst echter uit dat Herodotus deze twee termen bewust en consequent apart gebruikte van elkaar[3].

Geografisch komen deze gebieden ook niet overeen. Er is wel een periode geweest dat het gebied Syrië onder de macht van het Assyrische Rijk viel, maar dat was evengoed het geval met andere grootmachten zoals het Babylonische Rijk, het Perzische Rijk, het Romeinse Rijk etc.

Het land Syrië bestaat vandaag nog steeds als Syrië en omvat niet het oude ‘Assyrië’, dat zich in het hedendaagse Noord-Irak bevindt.

Bovendien is het opmerkelijk dat deze theorie doorheen de geschiedenis tot eind 19^e eeuw door geen enkele historicus is geschreven geweest en er dus heden ook geen historische boeken of atlassen zijn die dit kunnen bevestigen.

Het is vanaf de 20^e eeuw dat men deze theorie is beginnen gebruiken, niet toevallig de eeuw van het moderne Assyrische nationalisme[4].

 

De weggevallen “A” theorie

 

We hebben in dit artikel al gelezen waarom dat de christenen uit het Midden-Oosten zich ‘Suraye’ noemen en dat geografisch Syrië niet gelijk staat aan het geografisch oude ‘Assyrië.

Waarom dat deze valse theorie gebruikt werd is ook duidelijk, nu volgt er de vraag op welke manier men tot het idee is gekomen om deze theorie te gebruiken.

Aangezien Suraye een alom bekende term was onder de christenen uit het Midden-Oosten en men er enkel een ‘A’ moest voorzetten om de term Ashuraye te bekomen was het zeer aantrekkelijk voor de Assyrische nationalisten van de 20^e eeuw om hiervoor een theorie te creëren.

Deze theorie kwam er op neer dat de oude Assyriërs de eerste letter ‘A’ van hun naam niet langer zouden uitspreken en het zo uitgesproken werd als Syriërs. Dit zou dan ook verklaren dat al de christenen die zich ‘Suraye’ noemen in feite afstammelingen zijn van de oude ‘Ashuraye’.

Men kon geen betere theorie uitvinden dan de deze om deze mensen te overtuigen van een etnische link met de  oude Assyriërs.

Hebben de oude Assyriërs werkelijk de ‘A’ laten wegvallen in hun uitspraak? In feite is dit nooit bewezen geweest en rust deze theorie op persoonlijke overtuigingen en ongefundeerde argumenten van een handvol schrijvers.

Opmerkelijk is dat dit allemaal schrijvers zijn wiens werken dateren in de 20^e eeuw. De argumentatie die deze schrijvers gebruiken zijn niet volledig waarheidsgetrouw en tonen vaak aan dat men selectief te werk gaat in het gebruik van bronnen. Betreffende argumentatie wordt dan ook weerlegt door andere academici[5].

 

Taalkundige argumenten

 

De weggevallen “A” theorie probeert men kracht bij te zetten door taalkundige argumenten zoals hieronder omschreven.

De oude Assyriërs zouden in de 7^e eeuw de gewoonte hebben gehad om toonloze klinkers en zelfs hele lettergrepen in het begin van een woord weg te laten. Dit zou verklaren dat de term ‘Assyrisch’ al in de 7^e eeuw een kortere variant zou hebben, namelijk ‘Syrisch’[6]. Met andere woorden, al in de periode dat het Assyrische Rijk aan de macht was, zou men enkel nog spreken van Syriërs en niet meer van Assyriërs.

In geschreven Aramese teksten zou men dan de eerste letter ‘A’ met een teken erboven voorzien, opdat deze letter niet zou uitgesproken worden, waardoor men dit leest als Shuraya[7]. Het weglaten van de eerste klinker in een woord zou zelfs een wijdverspreid fenomeen zijn in vele talen[8].

Veel vragen, weinig antwoorden

 

De weggevallen “A” theorie brengt veel vragen met zich mee, waar men moeilijk antwoorden op kan vinden.

Het is merkwaardig hoe men kan beweren dat een ooit zo machtig volk als de Assyriërs de eerste letter van hun naam zouden weglaten om een onbekende reden.

Men kan zich vele bedenkingen maken. Waarom lieten ze de eerste letter van hun naam na zoveel eeuwen vallen? Was het plots te moeilijk om de letter A uit te spreken? Waarom liet men bij andere woorden beginnend met de letter A, deze letter niet weg of waarom enkel de letter A in dit geval?

Dit fenomeen noemt men ‘verbastering van een woord’, een verschijnsel waarbij een woord in de loop van de tijd sterk van vorm veranderd. Dit begint meestal onbewust in de gesproken taal en breidt zich uit naar de geschreven taal. Wanneer woorden verbasteren vergeet men de oorspronkelijke betekenis en ook de vorm van het woord.

Hoe komt het dan dat men zo’n belangrijke naam laat verbasteren. Assyriër is namelijk afgeleid van de god Assur, die de Assyriërs aanbaden. De naam van de centrale god laten verbasteren lijkt redelijk ongeloofwaardig en onwaarschijnlijk.

Stel nu dat de benaming Assyriër toch verbasterd is naar de benaming Syriër. Hoe komt het dat men de term ‘Syriër’ enkel gebruikte voor het westelijke deel van de Tigris (zie huidig Syrië op de kaart) en niet voor het oostelijke deel, terwijl hier toch wel het centrum van het vroegere Assyrië (Assur) was gevestigd?

Sterker nog, hebben de ‘Suraye’ (Syrische christenen) van vandaag plots het besef gekregen dat ze de letter “A” meer dan 2500 jaren zijn vergeten te gebruiken en al die tijd in de onwetendheid hebben geleefd dat ze eigenlijk ‘Ashuraye’ (Assyriërs) zijn? Waren deze voorouders 25 eeuwen lang onwetend en weten deze handvol schrijvers van de 20^e en 21^e eeuw het dan beter?

Als men al deze de tijd de term ‘Suraye’ gebruikt, waarom dienen we dit vandaag terug te veranderen naar ‘Ashuraye’, want tenslotte waren het de Assyriërs zelf die de eerste letter hadden weggelaten?

Deze schrijvers gebruiken ook vaak het argument dat de Grieken, die reeds in de 7^e eeuw voor Christus met het Midden-Oosten in contact kwamen, de term Syrië gebruikte wetende dat dit de afkorting van de term ‘Assyrië’ was. Toch is het dan merkwaardig dat de Grieken zowel de term Syrië als Assyrië gebruikten en dan nog wel afzonderlijk van elkaar.

 

Samenvatting

 

Als we alles bekijken vanuit de juiste context dan merken we dat deze theorie een taalkundige theorie is. Met andere woorden een theorie die gebaseerd is op een wijziging in spelling en uitspraak.

We kunnen concluderen dat men deze taalkundige theorie in leven heeft geroepen in de 20^e eeuw om een etnische verwantschap te tonen met een volk uit de oudheid, namelijk de Assyriërs.

Men gebruikt deze theorie ook enkel voor de Syrische christenen (Suraye) en niet voor de huidige Syriërs (inwoners land Syrië). Dit alleen is het bewijs dat men selectief te werk gaat en andere motieven heeft bij het gebruik van deze theorie.

Zelfs als de term Syrië afgeleid is van Assyrië dan betekent dit nog niet dat al deze inwoners afstammelingen zijn van de oude Assyriërs, want moesten er in Mesopotamië en omstreken alleen maar etnische Assyriërs hebben geleefd dan zou het Assyrische Rijk nooit ten onder zijn gegaan.

 

 

 

[1] Wilmshurst, D., The Martyred Church, A History of the Church of the East, East & West Publishing Ltd, Londen, 2011, 522 pagina’s. (zie hoofdstuk I en II)

[2] Herodotus, Historiën, Vertaling Dr. Onno Damsté, Uniboek-Het Spectrum, 1987, 571 pagina’s.

[3] Helm, R., Herodotus Histories VII.63 and the Geographical Connotations of the Toponym “Assyria’ in the Archaemenid Period”, paper gepresenteerd op de 190e bijeenkomst van de American Oriental Society, in San Francisco, April 1980.

[4] Jozeph, J., The Modern Assyrians in the Middle East, Encounters with Western Christian Missions, Archaeologists, and Colonial Powers, Brill, Leiden, Boston, Keulen, 2000, 291 pagina’s. (zie hoofdstuk I).

[5] Joseph, J., Assyria and Syria:Synonyms?, Journal of Assyrian Academic Studies, 1997;

[6] Parpola, S., National and Ethnic Identity in the Neo-Assyrian empire and Assyrian Identity in Post-Empire Times, Journal of Assyrian Academic Studies, 2004;

[7] Yildiz, E., The Assyrians: A Historical and Current Reality, Journal of Assyrian Academic Studies, 1999;

[8] Frye R.N., Assyria and Syria: Synonyms , Journal of Near Eastern Studies, 1992;