Chaldeeuwse vrouw reist de wereld rond in de strijd tegen armoede

Waar jouw passie en de behoeften van de wereld elkaar kruisen, ligt het pad van innerlijke groei. Een inspirerende spreuk die een jonge Chaldeeuwse vrouw uit Mechelen drijft om de wereld mee te helpen verbeteren. De 29-jarige Sonja Kareman reist de wereld rond om tegen de armoede te strijden, een taak die haar op het lijf geschreven staat. Ze put haar energie uit haar geloof en uit de dankbaarheid die ze ontvangt. Hieronder haar ervaringen die ze zelf heeft neergepend, een verhaal van broederlijk delen.

 

Sonja Kareman

Elk klein wezen heeft dromen, grote of kleine, soms realistisch en dan weer onrealistisch, maar toch groeiend. In mijn grote droom als jong meisje lag er in de verte een bergtop die schitterde in de zon, een samenleving waar plaats was voor iedereen, ongeacht wie je bent en wat je hebt. In die grote droom fietste ik richting mijn toekomst, met een rugzak bij de hand ging ik op pad in dit leven. De weg was lang, en niet vanzelfsprekend. Vaak moest ik halt houden, tijd en ruimte nodig om alle vernieuwingen en veranderingen een plaats te geven. Het was een weg die ik samen opging met mijn familie en God, die me de “ware Sonja” hebben leren ontdekken. Het vertrouwen in mezelf heb ik opgebouwd doorheen de levenservaringen, vriendschap met mensen in nood, die in mijn leven zijn gekomen en zijn heen gegaan maar een diepe spoor van wijsheid en warmte hebben achtergelaten.

 

Ik studeerde sociologie in functie van deze droom die steeds grensverleggend vorm kreeg.  Tijdens deze studie volgde ik een intensieve animatieopleiding en vertrok als 20-jarig meisje voor 3 maanden naar het buitenland om vrijwilligerswerk te verrichten bij projecten voor mensen in nood: Hongarije, Spanje en Frankrijk. Vastberaden keerde ik huiswaarts om die grote droom waar te maken. De inzet voor kinderen, jongeren, ouderen, intrigeerde me en dit werd de leidraad in mijn leven. Stilaan besefte ik ook dat dit een roeping is van de Heer die je vanbinnen voelt om steeds een nieuw levenspad te bewandelen. In gebed en verbondenheid met de Heer, voel ik de roeping concreet en weet ik waar de Heer me naartoe wil leiden. Met passie, vertrouwen en enthousiasme geef ik steeds kleur aan deze roeping én ga ik er ook voor. Ook al ben je jong, ongetrouwd én een meisje, het vuur in je is zo tergend én brandend. Ook deze roeping kwam er in 2018; een roeping die ik niet kon weerstaan… want Hij heeft me geleid van Europa tot zelfs naar Afrika.

 

In de zomer en in het najaar van 2018 heb ik de eer gehad om enkele maanden te mogen helpen als vrijwilliger in Kroatië en Afrika. Twee verschillende projecten, twee verschillende landen én twee verschillende doelgroepen. Een genade, een innerlijk groeiproces en een dankbaarheid zijn slechts enkele vruchten die ik heb mogen plukken.

 

In Kroatië heb ik me mogen inzetten voor kinderen met een beperking. Het waren intensieve weken van organiseren, aftoetsen en innerlijk groeien. Alle kinderen, klein en groot, rolstoelgebonden of al fladderend, van geen besef tot inzicht. Het verliep spontaan en de kinderen en jongeren genoten er met volle teugen van. Zo herinner ik me levendig onze grote activiteit waarbij de kinderen verschillende activiteiten konden uitvoeren, ze kregen dan een sticker op elk eiland die werd geplakt op hun kaartje. Op het einde kregen ze een medaille. Ontroering was dan ook wanneer één van de kinderen het kaartje met de 5 stickers en de medaille meeneemt naar zijn slaapkamer; het kaartje onder zijn kussen legt en het dekbedovertrek erover trekt zodat niemand het zou meenemen. Dit was het verschil maken voor hen, dit was het gevoel dat we als vrijwilligers er mogen zijn. Deze kinderen vragen niet om de grootste dingen. De vriendschap en er fysiek aanwezig zijn, is voor hun al meer dan voldoende. Als ze dan een herinnering kunnen bijhouden is het alsof de Sint bij hen is langs geweest.

 

Na Kroatië schitterde die bergtop richting Afrika. Gepakt en geladen vertrok ik met een groot sponsorbudget, enthousiasme en vooral veel goesting richting Tanzania. Ik heb de kans gehad om me in te zetten voor het project Beyond Child Smile. De weken zijn voorbijgevlogen en het was een leerrijke ervaring, zowel de renovatie als het onderwijsgegeven. Bij aankomst in Tanzania wist ik niet zo goed wat er mij te wachten stond.

 

Het project Beyond Child Smile zet zich in om het onderwijs in Ilboru te verbeteren, zowel op kwalitatief/inhoudelijk vlak als op infrastructuur. Daar we een groot sponsorbudget mee hadden genomen vanuit België, hebben we heel wat kunnen verwezenlijken in een overheidschool waar enkel de allerarmsten naar toe gaan. Zowel de voorgevel als alle klaslokalen werden onder handen genomen. Er werd geschuurd, bepleisterd, gemetst, gyroc aangelegd en een grondige verflaag aan gegeven. Er werd een volledige moderne en veilige keuken gebouwd en geïnstalleerd. Daar waar voordien de keuken een oude schuur was en de rook in de klaslokalen binnendrong, is het nu aangepast en veilig gebouwd zodat de rook langs een pijp naar boven gaat. Alsook hebben we de waterleiding geopend zodat de schoolgaande kinderen zuiver drinkbaar water kunnen drinken op school. Elektriciteit werd aangelegd. Ook kregen alle ramen degelijk glaswerk zodat de kinderen beschermd worden tegen de koude in de winter en tegen het stofzand in de zomer. De renovatiewerken hebben hun vruchten afgeworpen. De zovele schoolgaande kinderen hebben nu een aangename omgeving om de wijsheid der leven bij te leren.

 

In de namiddag werden we ingeschakeld om les te geven, in de bijschool, aan de kinderen uit de wijk. Voornamelijk wiskunde en Engels. De klassen zijn onderverdeeld in 7 klassen. Er komen een 100-tal kinderen, in armoede. Het doel van deze bijschool is om de kinderen van straat te houden én tegelijk te ondersteunen in hun schoollessen. Vaak komen ze langs met huiswerk die ze al dan niet goed begrijpen of voor extra oefeningen zodat het op school vlotter zou verlopen. Voor deze bijschool hebben we eveneens het sanitair gebouwd zodat de kinderen op een degelijke manier naar toilet kunnen gaan, alsook een beamer en luidsprekers aangekocht om de lessen interactiever te kunnen geven. Na afloop van de lessen kon je met de kinderen heel wat speel – en knutselwerk organiseren zoals kringspelletjes, basketbal, voetbal, dansen, springen, etc. Dit was verrijkend en grensverleggend. Met weinig tot geen speelmateriaal, zijn deze kinderen erin geslaagd om me toch wijsheid mee te geven. Het grote zien in het weinige én het kleine zien in de rijkdom. Met materiaal dat bij elkaar werd gesprokkeld, hebben we een bal gemaakt. Een springtouw werd in elkaar geknutseld van een tuinslang die we ergens op straat vonden. Er werd gedanst en gezongen, met de nodige Afrikaanse toeters en bellen. Het gesponsorde schoolmateriaal heb ik op de laatste dag mogen uitdelen per klas, per kind. De glimlachen van de kinderen waren voldoende om te beseffen dat dit hen zo gelukkig heeft gemaakt.

 

In beide projecten hebben de kinderen me de waarde van onvoorwaardelijke vriendschap geleerd. Ze hebben me geleerd om de tranen van schaamte (omwille van ons goed leven) te doen opdrogen door hun glimlach, hun dankbaarheid. Ze zijn een regenboog waarbij elke kleur van hun glimlach, ons elke dag steeds meer heeft verwarmd. Ze hebben ons geleerd om de dingen los te laten en de zaken te accepteren zonder al te veel vragen en te geloven in elke dag die komt. Ze keken niet in de toekomst of in het verleden, ze keken naar het heden, naar onze aanwezigheid en plukten de vruchten van elke dag dat we er waren.

 

De noden waren merkbaar in de kleine dingen, in kleine vragen en kleine behoeften, maar die zo belangrijk zijn voor hen. Ze zijn zo gelukkig met kleine dingen en leren je naar waarde schatten. Van het klein beetje aandacht, maken ze er een rijkdom van. Hun nederigheid, hun dankbaarheid en hun kwetsbaar gelaat brengen je terug naar je innerlijk fundament. Ze zijn zo waardevol. Je inzetten voor de ander is een mooi initiatief waarbij je je ook inzet voor je eigen groeiproces. Zij zijn je dankbaar voor wat je waarmaakt, maar ook ik ben hen dankbaar voor deze genade en levenswijsheid. Deze vriendschap met jong en oud vergroot namelijk mijn solidariteit en dat is wat me ook vandaag blijft inspireren en mijn passie vergroot. Ik ben vreugdevol als ik de jongeren en ouderen zie glunderen na elk project. Ze staan bewuster bij het leven maar het brengt ook een emotionele bewogenheid met zich mee. Ze verzachten de ruwheid van het leven waarmee we soms geconfronteerd worden. Zo intens, zo verrijkend en zo genadevol.

 

Van andere mensen hoor ik vaak dat ik sociaal ben, een vlotte prater, een doorzetter en mensen wil helpen die het moeilijk hebben. Dit ben ik slechts geworden doorheen mijn vrijwilligerswerk, studies, familie én God! Ik heb een netwerk aan vrienden opgebouwd, dankzij God heb ik mezelf uitgedaagd en gedurfd om voor mijn dromen te gaan. Ik ben wie ik ben: gelovig, babbelend en een hart voor de mensen in nood. Het geluk zoek ik in de kleine dingen, wat me tot het grote geluk zal brengen: bij God thuiskomen. Een ding weet ik: dankzij mijn familie, mijn keuze voor God en inzet voor mensen in nood, krijg ik iets wat ik niet verdien: de GENADE van de Heer!

 

In wezen zijn we met elkaar verbonden en verdient ieder een leven vol warmte, vreugde en geluk. Ik ben iemand die graag nieuwe ideeën ontwikkelt, deze wil realiseren en mensen wil aanzetten om tot de kern van het hart te komen: “een glimlach toveren op een gezicht van iemand die vertoeft in een “donkere levenstunnel” hetzij door ziekte hetzij door armoede hetzij door eenzaamheid”.  Ik geniet van nieuwe uitdagingen en flexibele projecten. Samen op stap gaan en door het donker, dat lichtpunt te blijven doen branden. Doe je ook mee?