Zes onwaarheden over de Chaldeeërs

 

1. De Chaldeeuwse identiteit is verzonnen of uitgevonden.

 

Een algemeen verklarend woordenboek leert ons dat de werkwoorden ‘verzinnen’ en ‘uitvinden’ betekenen dat men iets nieuws bedenkt of fantaseert. Chaldeeërs zijn een semitisch volk van Mesopotamië met wortels tot in de prehistorische tijd. ‘Assyrische nationalisten’ zouden dat moeten weten, want het was Nabopolassar, een Chaldeeuwse koning, die een einde maakte aan het Assyrische rijk in 612 v.C. Geen enkele zichzelf respecterende historicus zal het historisch bestaan van de Chaldeeërs als etnisch volk ontkennen, want dat zou overeenkomen met het ontkennen van het licht van de zon.

 

2. De Chaldeeuwse benaming is een religieuze benaming.

 

De Chaldeeuws-katholieke Kerk is een kerk in unie met Rome, en deze kerk behoudt haar eigen Chaldeeuwse ritus. Deze ritus heeft zijn oorsprong in de Kerk van het Oosten. Chaldeeërs belijden een Katholiek geloof en geen zogenaamd ‘Chaldeeuws geloof’. De term Chaldeeuws heeft dus geen betrekking op een geloofsovertuiging, maar verwijst naar een etnisch volk dat vandaag nog steeds bestaat. Zo is bijvoorbeeld de term ‘Grieks’ van de Grieks-Orthodoxe Kerk ook geen religieuze benaming, maar een verwijzing naar de etnische afkomst van de Grieken. De verschillende geloofsovertuigingen zijn algemeen gekend als zijnde katholiek, orthodox, protestants, koptisch, enz.

 

3. Een Chaldeeër is een etnische Assyriër, behorende tot de Chaldeeuws-Katholieke Kerk.

 

Rekening houdend met wat we in de tweede stelling hebben geschreven is het duidelijk dat ‘Chaldeeër’ een term is die wijst op een volk en niet op een religie. Als we dan het onderscheid op etnisch vlak mogen maken, dan kunnen we concluderen dat het absurd is dat een persoon twee etniciteiten kan hebben, want een etniciteit is een sociaal-culturele identiteit van een bepaalde bevolkingsgroep.

 

4. Chaldeeër is een benaming die in de 16^e eeuw door Rome is gegeven aan de katholieke bekeerlingen van de Kerk van het Oosten.

 

Men kan iets of iemand geen naam geven die al bestaat (zie stelling nummer 1). Het is correcter om te zeggen dat men de naam Chaldeeërs gebruikte om de katholieke bekeerlingen van de Kerk van het Oosten te identificeren. Dit omwille van de simpele reden dat ze zichzelf ook zo identificeerden, anders zouden ze dit niet aanvaard hebben. De taal die ze spraken werd Chaldeeuws genoemd. Ook de christenen die niet katholiek waren geworden , noemden zichzelf tot het begin van de 20^e eeuw Chaldeeërs. Pas in de 20^e eeuw term is de benaming ‘Assyrisch’ als aanduiding van een volk geherintroduceerd, dit omwille van politieke redenen.

 

De logische vraag die we de Assyrische nationalisten zouden moeten stellen is: waarom noemden ze zichzelf in de 16^e eeuw niet Assyriërs als ze dat toch zouden geweest zijn? Wisten ze dan zelf niet dat ze Assyriërs waren en is men dat pas 2500 jaar na de val van het Assyrische rijk te weten gekomen?

 

5. Chaldeeërs leefden in het zuiden van Mesopotamië en Assyriërs in het noorden.

 

Dit is een handige theorie die ‘Assyrische nationalisten’ gebruiken om aan te tonen dat oosterse christenen in het noorden van Mesopotamië (Noord-Irak, Zuidoost-Turkije) leven en onmogelijk Chaldeeuws kunnen zijn.

 

We gaan al de oosterse christenen die behoren tot de historische Kerk van het Oosten in beschouwing nemen. De Kerk van het Oosten heeft geografisch haar wortels in het zuiden van Mesopotamië (meer bepaald in het oude Seleucia-Ctesiphon, nabij het oude Babylon en het huidige Bagdad). De hoofdzetel van deze Kerk was in de eerste eeuwen na het christendom in deze stad gevestigd. Al de oosterse christenen behorende tot deze Kerk waren één volk met een gemeenschappelijke taal, verspreid over heel Mesopotamië.

 

Men kan dus onmogelijk stellen dat er een onderscheid was op basis van geografie. Bovendien zijn er meerdere momenten in de geschiedenis geweest waarbij deze christenen door vervolging gevlucht waren naar andere plaatsen in het Mesopotamisch gebied. Geografische argumenten daterend na het christendom zijn wat dit betreft nutteloos.

Lees hier meer over in dit artikel: Chaldeeërs in Noord-Mesopotamië

 

6. De term ‘Suraye’ komt van ‘Ashuraya’.

 

Hiermee wilt men aantonen dat al de christenen uit het Midden-Oosten, die gekend zijn als ‘Suraya’ etnische afstammelingen zijn van de oude Assyriërs.  De term ‘Suraye’ verwijst naar de oosterse christenen die oorspronkelijk behoorden tot de moederkerk van Antiochië (toen gelegen in de Romeinse provincie ‘Syrië’) en heeft dus niets te maken met het oude Assyrische rijk. Zowel het gebied Assyrië als het gebied Syrië staan los van elkaar. Bovendien bevond de stad Assur zich niet in het gebied dat we als Syrië kennen. Beide gebieden zijn in de geschiedenisboeken steeds afzonderlijk vermeld.

Lees hier meer over in dit artikel: ‘Suraye’ betekent niet ‘Ashuraye’

 

Conclusie

 

Iedere historicus is vrij om iets geschiedkundig te beweren, maar na een bewering dient men deze met aanvaardbare bewijzen te staven. Geschiedschrijving is een delicaat en analytisch werk, waarbij men tot een relaas van feiten tracht te komen. Hierbij dient men al de bronnen in zijn geheel te beschouwen. Als we hier en daar, naar eigen goeddunken, een paar eeuwen weglaten of teksten uit de context halen, dan doen we niet aan geschiedschrijving maar aan geschiedvervalsing. Vaak spelen politieke motieven hierbij een rol. Dit is duidelijk het geval met het Assyrisch nationalisme dat ontstaan is na de Eerste Wereldoorlog.