Assyrisch nationalisme
Inleiding
Het Assyrisch nationalisme[1] is een fenomeen dat gestart is vanaf de tweede helft van de 19e eeuw en dat gedurende de 20e eeuw een grote opmars heeft gekend.
Deze nationalistische beweging is het gevolg geweest van een streven naar een nationale bewustzijn voor de christenen in het Midden-Oosten. Het weder in gebruik nemen van de naam Assyriërs heeft echter voor veel discussie en verwarring gezorgd binnen de christelijke gemeenschappen in Mesopotamië.
De zaken die geleid hebben tot het opnieuw in gebruik nemen van deze historische benaming dienen in hun context bekeken te worden, rekening houdend met de historische omstandigheden gedurende deze periode.
Historische achtergrond weder ingebruikname Assyrische benaming
Vanaf de 15e eeuw n.C. werd voor de christenen van de Kerk van het Oosten (Eta d’Mèdenha) de nationale naam Chaldeeërs terug officieel in gebruik genomen. Een nationale benaming gelinkt aan de geografische locatie van de Kerk van het Oosten (zuid-Mesopotamië) en aan de Mesopotamische voorouders van deze christenen.
Merkwaardig is dat ze allemaal Chaldeeërs werden genoemd en om een onderscheid te maken werden de christenen die katholiek waren geworden Chaldeeërs of Chaldeeuwse Katholieken genoemd en zij die zich niet tot het katholicisme hadden bekeerd werden Chaldeeuwse Nestorianen genoemd[2].
Belangrijk om te weten is dat de Chaldeeuwse Nestorianen zichzelf ook als Chaldeeërs identificeerden. Van de benaming Assyriërs was er geen sprake.
Dit veranderde echter met de archeologische opgravingen van midden 19e eeuw in Mosul-Nineveh. De Brit Austin Henry Layard had een groot aandeel in deze opgravingen met het ontdekken van spectaculaire zaken vanuit de tijd van het Assyrische Rijk. De benaming Assyriërs werd hierdoor terug in leven geroepen. Austin Henry Layard spreekt in zijn boek Nineveh and its remains[3] dan ook uitsluitend over Chaldeans en Chaldean Nestorians, waarmee hij verwees naar de christenen van de Kerk van het Oosten, inclusief de niet-katholieke groep. Ook de 19e eeuwse ontdekkingsreiziger William Francis Ainsworth is in contact gekomen met de christenen van de Kerk van het Oosten en hij gebruikt in zijn boek uitsluitend de benaming Chaldeeërs om naar deze christenen te verwijzen[4].
Deze bronnen op zich tonen reeds aan dat er nog geen sprake was van de term Assyriërs en dat de archeologische missie van Henry Layard het feitelijke begin was van het Assyrisch nationalisme.
De missies van de Kerk van Engeland[5] hadden ook een grote invloed op het weder in gebruik nemen van deze historische benaming. Zij noemden hun missies naar de Chaldeeuwse Nestorianen ‘missie naar de Assyrische christenen’, waarbij Assyrisch op de geografische ligging slaagt (vroegere Assyrië).
Initieel werd deze benaming gebruikt voor de christenen in het gebied Mosul-Nineveh, maar mede dankzij de invloed en propaganda van de Kerk van Engeland[6] hebben de Chaldeeuwse Nestorianen de benaming Assyrisch aangenomen en verloor de naam Chaldeeuws gaandeweg haar nationaal karakter en bleef men deze benaming enkel verder gebruiken voor de Chaldeeuwse Katholieken.
Streven naar nationale bewustzijn
Het gevolg van het weder in gebruik nemen van de benaming Assyriërs heeft echter geleid tot een nationalistische campagne waarbij ‘Assyrische’ christenen hebben gestreefd om de benaming Assyriërs te gebruiken als verzamelnaam voor al de oosterse christenen behorende tot de Syrisch-liturgische Kerken. De Assyrische christenen werden als het ware christelijke Assyriërs.
Dit deden ze om al deze christenen te overtuigen van een Assyrische identiteit, waarbij ze de etnische link wilden bewijzen met de Assyriërs van het oude Assyrische Rijk. Aanzienlijk veel Mesopotamische christenen (voornamelijk de Chaldeeuwse Nestorianen) zijn dan ook overtuigd geraakt van deze valse theorie.
Dit Assyrisch nationalisme is gepaard gegaan met een agressieve propaganda waarbij historische bronnen gemanipuleerd en historische feiten uitgevonden werden[7].
Allerhande theorieën werden de wereld ingestuurd om deze propaganda kracht bij te zetten zoals de veel gebruikte theorie die ons vertelt dat de benaming ‘Suraye’ oorspronkelijk komt van Ashuraye, waarbij de ‘A’ meer dan 2500 jaren niet meer zou uitgesproken zijn geweest.
Zo beweren de Assyrische nationalisten ook dat Chaldeeërs of Arameeërs etnische Assyriërs zijn en louter Chaldeeuws of Aramees op religieus gebied.
Ook de archeologische ontdekkingen in Nineveh (Irak) van Austen Henry Layard zouden op zich al bewijzen dat al de Mesopotamische christenen etnische Assyriërs zijn.
Los van het feit dat deze theorieën vals zijn en het gevolg zijn van gemanipuleerde geschiedenis kunnen we ook concluderen dat men deze valse theorieën creëert met een groot gebrek aan respect voor historische gebeurtenissen en volksidentiteiten.
De gevolgen van dit Assyrisch nationalisme voelen we vandaag in de 21e eeuw nog in de vorm van een namenconflict en de discussies als gevolg hiervan hebben mensen en gemeenschappen uit het oosterse christendom uit elkaar gedreven.
[1] Frahm, E., A companion to Assyria, chapter 32: Assyrian Christians (by Butts Michael Aaron), John Wiley & Sons Ltd, Yale University, New Haven, US , 2017.
[2] Jozeph, J., The Modern Assyrians in the Middle East, Encounters with Western Christian Missions, Archaeologists, and Colonial Powers, Brill, Leiden, Boston, Keulen, 2000, 291 pagina’s.
[3] Layard, A.H., Nineveh and its remains, The gripping journals of the man who discovered the buried Assyrian cities, Skyhorse Publishing, New York, 2013, 528 pagina’s (origineel gepubliceerd door John Murray (Londen) in 1849).
[4] Ainsworth, W.F., Travels and researchers in Asia Minor, Mesopotamia, Chaldea and Armenia, John W. Parker, West Strand, Londen, 1842, 364 pagina’s.
[5] Coakley, J.F., The Church of the East and the Church of England, A History of the Archbishop of Canterbury’s Assyrian Mission, Clarendon Press, Oxford, 1992, 432 pagina’s.
[6] Wigram, W.A., The Assyrians and their Neighbours, G.Bell & Sons, Londen, 1929, 247 pagina’s.
[7] Wilmshurst, D., The Martyred Church, A History of the Church of the East, East & West Publishing Ltd, Londen, 2011, 522 pagina’s. Zie pagina 413-416 ‘The Assyrian Identity’
